Páginas

19 de abril de 2011

cryin'

Me acuerdo hasta de la fiesta que preparamos, que cumplir 12 años era ser un poquito mayor, significaba poder salir sola a la calle, empezar el instituto, entrar en esta época de mierda. Nadie nos dice antes todo lo que vamos a sufrir, nadie nos advierte diciendo que cuidado, estás empezando a entrar dentro de un gran huracán que cambiará de dirección todos los días. Nadie me avisó de nada, pero creo que yo ya me olía todo lo que iba a pasar. De hecho, creo que pasé de la infancia a un estado indefinido, sino no me explico por qué mi adolescencia es tan distinta a la de la demás gente, por qué me hago preguntas que no se hace nadie.

Irme ha sido lo mejor que podía haber hecho. Tanto tiempo esperando algo que ahora ya no existe. Tanto tiempo esperando a mi alrededor y ahora me pasa por delante y ni se para a recogerme.

Quiero volver a tener 12 años. Aunque sé que si los tuviera de nuevo, querría a los 16.

Algún día escribiré algo contando las cosas bonitas de mi vida, pero hoy no, ni mañana siquiera.


-Las puestas son el mejor paisaje del mundo-

3 comentarios:

  1. "sino no me explico por qué mi adolescencia es tan distinta a la de la demás gente, por qué me hago preguntas que no se hace nadie".

    -Crec que això ens pasa a tots (bueno, almenys a mi si jajajaj). Jo si t'haig de ser sincer, per mi tampoc és una época tan "perra".. i mira que coses xungues n'he passat.
    En fi que jo (que encara sóc un bebé) m'encantaria ser per sempre petit.
    ¡Yo de mayor quiero ser pequeño! :)

    ResponderEliminar
  2. És molt normal. Moltes vegades he pensat en tornar al passat i he entrat en un estat de melancolia però després penses i no fa falta tornar enrere, som nens en un món de grans... etapes que van passant i ens fan evolucionar (alguns bé i molts altres malament).

    A mi m'agrada l'etapa per la que passo ara tot i passar bons i mals moments, però sobretot he conegut a molta gent i d'una manera o altra comences a conèixer la psicologia de la gent i les coses que fan que es moguin, etc.

    Sempre has de pensar en la frase de Shakespeare: "Maestro, quisiera saber cómo viven los peces en el mar. Como los hombres en la tierra: los grandes se comen a los pequeños".
    :D

    ResponderEliminar
  3. Todos en algún momento nos "conectamos" al compartir nuestras experiencias en un período tan difícil como lo es la adolescencia. Existen cabos sueltos, vacíos de información y sobresaltos no superados. La vida es todo un reto, me apunto en esa lista de personas que han tenido que aprender por la fé a ver la vida de una forma más de respuesta y aportación dentro de mis límites. Me he visto obligado a crecer, comprender y a crear un espacio propio.

    ResponderEliminar